تو را دوست دارم

چه وسوسه های غلیظی میان من وتو نشسته است. چه آوازهای عاشقانه ای که هنوز از گلویم بر نخاسته است. چه کلماتی که

هنوز نامه نشده اند و همچنان در سراشیبی انگشتانم جا خوش کرده اند.

یک روز آنقدر جادو می شوم که خود را در آغوش اقیانوس های فرسوده می بینم. و روزی دیگر آنقدر شاعرم که

گنجشک های یتیم در بیت های شعرم لانه میکنند .و روز سوم آنقدر تنها که حتی نام تو را نمیتوانم تلفظ کنم.

چشم به آسمان میدوزم تو با ابرهای انبوه میگذری و فردا همراه بارانی از شکوفه و انگور بر می گردی. آنگاه تمام

اشیای اتاقم مست می شوند و از بند بند تنم آوازی غریب بر می خیزد.

دستهایت را دوست دارم که هرگز وقت خداحافظی مهربانیشان را از من دریغ نمیکنند و انگشتهایت را که از

 نامه نوشتن خسته نمی شوند.

کفشهایت را دوست دارم که در روزهای سرد برفی راه خانه ام را گم نمیکنند و پیراهنت را که همیشه از عطر

 نارنج و خاطره سرشار است...

از خیابانهای بی درخت رد میشوم و برای پنجره هایی که هنوز بازند غزل می خوانم و شعرهای کوچکم را روی

شیشه های مه گرفته ی قطاری که توقف کرده است می نویسم.

در شبهای بی چراغ دستم را به سوی ماه دراز می کنم. آیا میتوانم ترانه های روشن را از

 روسری اش بچینم؟

دلم تاریک است...چشمهایت را باز کن تا زیباترین آینه های جهان را ببینم...